گاهی وقتها چقدر ساده عروسک می شویم
نه لبخندمی زنیم و نه شکایت می کنیم
انسانها هم ميتوانند دايره باشند و هم خط راست،انتخاب با خودمان
است،
که تا ابد دور خودمان بچرخيم يا تا بينهايت ادامه
بدهيم.
پس اگر قادر نيستيم خود را بالا ببريم
همانند سيب باشیم تا با افتادنمان انديشهاي را بالا
ببريم.
خوشبختی مثل یك توپ است وقتی در حركت است به دنبالش می
دویم
و وقتی ایستاده است به آن لگد می زنیم
عشق مثل آبي است درون دستانمان كه اگر از آن غافل
شويم
جز خاطره چيزي برايمان باقي نمي ماند.
همیشه در شیرین ترین لحظات زندگی در انتظار تلخی
نیز باشیم
که غم و شادی با هم زیباست، مانند مرگ و زندگی
وبا همه مهربان بودن و بخشنده بودن است که جاودانه
میماند.
آرام باشیم ،توكل کنیم ودر عین حال تفكر، آستين ها را بالا
بزنیم
آنگاه دستان خداوند را ميبينيم كه زودتر از ما دست به كار شده
اند.
نسبت به وقایع زندگی فراموش کار نباشیم
پروانه اغلب فراموش می کند که روزی کرم ابریشم بوده
است.
مهربانی را درنقاشی کودکی بجوییم که خورشید را سیاه کشیده
بود
تا پدرش زیر نورخورشید نسوزد.
در کوهپایه های عشق دستانمان را به کسی
بدهیم
تااگر در
ارتفاعات دستمان را رها
کرد،احساس خطر نکنیم
و به او اعتماد داشته باشیم.
بدبختی این حسن را دارد که دوستان حقیقی را به ما می
شناساند.
سعی کنیم همیشه اشتباهات مردم را ببخشیم نه به خاطر اینکه آنها
سزاوار
بخشش اند بلکه به این خاطرکه ما سزاوار آرامش
هستیم.
انسان های بزرگ دودل دارند
دلی ک درد میکشد و پنهان است
دلی ک میخندد و آشکار است