چهار کس که زبان هم را نمی فهمیدند

درود با اجازه بزرگترین

چهار تن با هم همراه بودند یکی ترک و یکی تازی، یک فارس و یکی رومی. به شهری رسیدند. یکی از راه دلسوزی به آنان یک درهم پول داد که غریب بودند. فارسی زبان: «با این پول انگور بخریم.»

 تازی گوی (عرب زبان): «عنب بخریم.»

 ترک زبان: «اُزُم بخریم.» 

رومی زبان: «استافیل باید بخریم.»

 ستیز و جنگ و نزاع در میانشان درگرفت تا جایی که به هم مشت می زدند. حکیمی آنجا رسید و به سخنان آنان گوش داد.

 او که چهار زبان را می دانست فهمید همه یک چیز می خواهند ولی به زبان خود می گویند. پول آنان را گرفت و رفت برای آنان انگور خرید هر چهار نفر مطلوب خود را دیدند و خوشحال شدند و دعوا پایان یافت.

 این است کار حکیمان الهی و اولیای خدا. 

مرغ ِجان ها را درین آخِر زمان 

         نیستشان از همدگر یک دم امان

                 هم سلیمان هست اندر دور ِما

                              کو دهد صلح و نماند جور ِما

                                       مرغ جانها را چنان یکدل کند

                                         کز صفاشان بی غِش و بی غِل کند