ارمیا
درود
دکتر پرونده را بست. به ارمیا نگاه کرد.
- آقای ارمیا، درست گفتم؟ حال تان چه طور است؟
- این وظیفه ی شماست که بفرمایید حالم چه طور است وگرنه من همان جا هم گفتم، نه بد، نه خوب.
- خوب شما دوستی را از دست دادید. خیلی به تان نزدیک بود، نه؟
-مصطفا! نه! اصلا به من نزدیک نبود. اگر نزدیک بود که من الان این جا نبودم. من هم شهید شده بودم. مصطفا کجا و من کجا؟! او یک مرد بود. بزرگ بود. البته من هم بزرگ می شوم...
-ببخشید وسط حرف تان می آیم، اما خود این بزرگ شدن خیلی امیدوار کننده است. یعنی شما می توانید مثل مصطفا باشید. ما به این حالت امیدوار کننده می گوییم...
- شما هم ببخشید وسط حرف تان می آیم. من بزرگ می شدم،اما مثل ناخن. من را کَند و رفت.
دکتر بغضش را نیمه کاره خورد.
- پس بنویسم شهید خیلی به شما هم نزدیک نبود.
- نه، ننویسید! بنویسید نزدیک بود. خیلی هم نزدیک بود. یک متر بیشتر فاصله نداشت. بنویسید سعادت نداشته. بنویسید شانس نبوده. مسأله یک مسأله ی ساده احتمال نیست وگرنه هم او باید می رفت، هم من. یک متر که فاصله ای نیست. بنویسید ارمیا معمر آدم نیست، ناخن است. باید گرفتش، کوتاهش کرد. بنویسید هنوز هم آدم نشده، وگرنه من که تازه نمازم تمام شده بود. بنویسید...
-می نویسم، همه اش را می نویسم.
م ن:
این متن را همون لحظه که خوندم یاد یه نفر افتادم، می شناسیدش؛ شاید به نظر شما هیچ ارتباطی به هم نداشته باشند، ولی من ناخودآگاه یاد ایشون افتادم!
+ نوشته شده در چهارشنبه هجدهم دی ۱۳۹۲ ساعت 10:30 توسط مطهره نجاری
|
این وبلاگ تنها مرجع رسمی اطلاع رسانی مجمع دانشجویان خمینی شهری دانشگاه صنعتی اصفهان است که فعالیت خود را از شهریور سال 86 به منظور دستیابی به اهدافی همچون اطلاع رسانی فعالیت های شورای مرکزی مجمع؛بررسی مشکلات صنفی دانشجویان خمینی شهری؛ آشنایی و نزدیکی بیشتر دانشجویان خمینی شهری با یکدیگر و همچنین مکانی برای انتشار دست نوشته های دانشجویان که در کمتر جایی امکان انتشار آن را دارند، می باشد که در این راستا دانشجویان خمینی شهری هم محلی را در فضای مجازی داشته باشند که احساس کنند متعلق به خود آنهاست.