برای زاینده رود که این روزها گلویش خشک است ...

اي شهر چه شد رود روانت خشكيد ؟

خاكت تب كرد و آسمانت خشكيد ؟

در حنجره ي تاج و گلوي خواجوت

آواز بيات اصفهانت خشكيد ؟

***

تب كرده زمين و غرق تاول شده است

يك عمر عذابمان مسجّل شده است

وقتي تو نجوشي ... همه سرگردانند

انگار كلاس شوق ، منحل شده است

***

حرفي بزن اي رود چه آمد به سرت

كو آن همه زايندگي و شور و شرت؟

تا كي بدنم بلرزد از روزي كه

در دست كلاغ ها بيفتد خبرت ...

***

بايد كه به اصفهان ما برگردي

اي زنده ي مهربان ما ! برگردي!

بايد كه در اين مُردگي هر روزه

روحي شوي و به جان ما برگردي !

 

                                                                                     شاعر همشهری :خانم مطهره عباسیان