تاکسی نبود. یه پیکان مدل دهه پنجاه داغون. با یه راننده ی میون سال. دو سه تا مسافر دیگه هم زده بود. ضبط ماشین داشت می خوند:

شبا همش به می خونه میرم من            سراغ می و ...

شاید حوصله اش سر رفته بود که راننده یهو ضبطو خاموش کرد. نفر جلویی گفت: مشتی چیکار می کنی؟ داشتیم حال می کردیما.

یه پسره که عقب نشسته بود با موهای بقولی فشن گفت: بهتر که خاموش کردی. این آهنگای جوات دیگه چیه؟ یه ساسی مانکن play کن ...

راننده که انگاری خیلی دلش پر بود گفت: پسر منم مثه توئه. هروقت تو ماشین میشینه حرف این خواننده جدیدا رو میزنه. عاشق این یاروئه...اسمش چی بود؟ تاتا لولو؟

(پسر):پدر جون " تتلو " طرف برا خودش کلی اسم و رسم داره. برا آهنگاش دست و پا میشکونن.
یه مسافر دیگه گفت: خدا وکیلی اگه ترانه های قبل انقلاب اشکال شرعی داره، آهنگای امروزی اشکال عقلی داره. این آهنگا هم به موسیقیمون ضربه زده هم به ادبیات و شعرمون.

ساقی از گوشه ی میخونه نرونم  *  خونه ی  امیدمه  بذار بمونم

چلچراغ  میخونت  روشن بمونه *  زنده باشی من زیر سایه ات بمونم

راننده که بیخیال بحث شده بود و داشت با صدای قشنگی اینا رو زمزمه می کرد دوباره گفت: باشه... این ترانه حروم. ولی حداقل شعرش یه مفهومی چیزی داره. یه ویژگی هم توش هست که این همه سال دَووم آورده، نه مثه آهنگای امروزی که گوش کردنش هم کفاره داره. ایکاش زنده بمونم و ببینم سی چل سال دیگه راننده تاکسی ها چه آهنگی گوش میدن.

پ.ن.1: این مطلب رو به خواست مهدی عزیزم گذاشتم. هرچند مجمع اتوبوسی نیست ولی فضاش شبیه همونه.
پ.ن.2: خیلی دوست دارم به بهونه ی این پست، دوستانی که نظر میذارن بگن که بیشتر چه آهنگایی و از چه خواننده ای گوش میدن؟ چه معیاری باعث میشه یه آهنگ رو بیشتر دوست داشته باشید؟