مجمع دانشـجویان خمینی شهری دانشگاه صنعتی

حكايت اول: هنر

ياد دارمي  يومي من الايام نوروز ،  با  جمعي از  هم سرانِ*  شفيق  اندر بوستاني خوشي  همي مي گذرانديم. نوشيدني و نيوشيدني بسيار رفت، مجاز و لامجاز، آنگونه كه پيچش كمرگاه برخي دوستان طاق خويش از نواي مطربان ايراني غرب مآب از كف دادستي و سماعي كردند بس  نيكو . يكي از ايشان از  قِر بسيار  گيج زدندي  و افتادندي  بر زمين  و  سخني بر زبان همي راندي عجيب!
همي گفت: خواهم رختِ الهي بر تن كردمي و مبلغ شوم مذهبِ خداوندگاری را...
دهان خلق از اين سخن شگرف چند ساعتي باز همي ماند. پيري از ميانه بر همي خاست و وي را چنين ندا همی داد: با اين هنر كه بنده از جنابعالي مشاهده همي نمودم، تو را پندی دادمي. ثوابِ کارِ تو در این است که جاي رخت الهي، بليط طياره ي سه بي** خَريّ و به شاگردي مُرداديان  - سالك وشيخ اين هنر - همي درآيي.

* = دوستان و رفقا
** = بلادي است بس تاريخي - باقدمتي 20-30ساله - در سمت جنوب خليج هميشه پارس كه با دارايي همين ملت پارس آباداني يافته در حد تيم ملي.

                                                                  ***
حکایت دویّم: گاوِ نگون بخت

یومی اندر محضر شیخ الکبیر دائم الاستعفا دبیر دویّمنا ( روحم فداش و روحش فدام ) به کسب فضایل و صفات گاوی مشغولیده بودمی، که شیخ شاگردان را همی گفت: این از صفات مهم گاو است که پلکان مکتب کده* را بالا همی رود، سهل و بی اجبار. لیک همان پلکان را به ضربِ چوب و چماق پایین همی نیاید!!!
کلام شیخ به تمامت منعقد نگشته بودی که " شوخ بچه " از آخِر مکتب فریاد بر همی آورد: استادا ! مگر بالاورِ** مکتب کده ی شما معیوب بودستی که گاو نگون بخت را از پلکان بالا و پایین همی کشیدندی ؟

*=دانشکده ی قدیم      **= آسانسور قدیم

                                                           ***
حکایت سیّم: پریش سده ای ( سدهی )

آورده اند در زمانهای بسیار دور، ماربین را مجنونی بود بهلول گون به نام پریش سدهی. خَلق جملگی بر دیوانگی وی نظر داشتی و وی به تنهایی بر دیوانگی جمله خَلق. حکیمی بر پریش وارد آمد و بدو گفت: ای پریش به چه کاری؟ گفت: نگاریدن " اندر احوالات 2 " در کف دارم!
حکیم پرسید: زِ چه روی تو را پریش خوانند؟ گفت: از زیادتِ شهرت بر آن شدم تفقدی زنم به دیوان شعرخواجه دِیوید شیرازی، از برای یافت تخلصی درخور خویش. که این بیت آمد مر مرا:
     سهم من از این همه دنیا پریشان حالی است        شایدَم مغزم بسان جیبهایم خالی است

حکیم از ساده دلیِ وی بسیار در عجب ماند وپرسید: از چه در این جهان و آن جهان بیشتر ترسی؟ گفت: آنکه از قلمم یا عملم کسی را به رنجش آورد و من ندانم . و وی در آخرت راهم سد کند که آنجا من دگر هیچ ندارم...
حکیم از پاکی و صفای پریش کف کرد و سر به زیر انداخت و رفت. درحالی که زمزمه میکرد بیت زیر را:
   موی تو در بادِ تنهایی پریشان تر شده است     قلبِ تو چون جیبهایت از محبت پُر شده ست

پریش سدهی