-2-
درود...
آن جا که تویی، آسمان
این جا که منم،
زمین است:
پُر از دقایق تردید، پریشانی، مرگ
پُر از خانه های خاموش، بی ستاره، تحقیر
ذهن شب
خالی از سروده ماه
ذهن روز
خالی از ترانه ی پرواز
این جا زمین است
و من
هرغروبِ بی افق
کبوتران خسته ی نگاهم را
به صید خاطرات پرواز
(از خاک سرخ جنوب
تا آبیِ آسمان کهکشان)
روانه می کنم
تو که هر شب روی ماه راه می روی!
با من بگو
تا به کی در حسرت پرواز
بر زمین خواهم ماند؟
+ نوشته شده در پنجشنبه یکم اسفند ۱۳۹۲ ساعت 13:0 توسط مطهره نجاری
|